Overwin het bedriegersyndroom

Prestatiepsycholoog dr. Josephine Perry werpt een licht op het bedriegersyndroom: een zeer reëel fenomeen dat ervoor kan zorgen dat zelfs de hoogste presteerders worden overmand door zelftwijfel.

Albert Einstein beschouwde zichzelf als een oplichter. Will Smith zegt dat hij elke dag aan zichzelf twijfelt. Ben Fogle had nooit het gevoel dat hij erbij hoorde. Ze mogen dan wel Nobelprijswinnaars zijn, Grammy's bezitten en bergen veroveren, maar, net als 70 procent van ons, voelen ze zich bedriegers.

Het bedriegersyndroom is wanneer je een diep gevoelde overtuiging hebt dat je gewoon niet hebt wat nodig is, ongeacht je prestaties. U slaagt er niet in uw successen te internaliseren en leeft in angst om als oplichter te worden ontmaskerd. In plaats van je prestaties te koppelen aan je capaciteiten of inspanningen, heb je het gevoel dat alle prestaties onverdiend zijn; je blijft verwachten ontmaskerd te worden. Onweerlegbaar bewijs van succes wordt toegeschreven aan geluk. Complimenten krijgen korting als mensen beleefd zijn. Een persoonlijk record wordt een toevalstreffer. Een overwinning wordt toegeschreven aan betere atleten die die dag niet komen opdagen.

Ironisch genoeg, hoe meer je het voelt, hoe minder een bedrieger je waarschijnlijk bent. Dit is het ‘Dunning-Kruger-effect’. Als je voor het eerst iets doet, heb je zo weinig ervaring dat je niet beseft hoe slecht je erin bent. Sterker nog, je denkt dat je best goed bent. Maar als je eenmaal veel hebt geoefend en getraind, word je meer een expert, en die expertise helpt je gewoon om te zien hoe groot het onderwerp is en hoeveel meer er nog te weten valt. Het is deze ruimte tussen waar je bent en waar je gelooft dat echte expertise ligt, waardoor je het gevoel hebt dat je niet past in of de positie die je hebt verdient. Misschien heb je het officieel 'gemaakt', maar je kunt zien dat er nog meer te gaan is - en meer te verliezen.

Als je lid bent geworden van een team of club en je hebt niet het gevoel dat je het verdient om daar te zijn, doe je er alles aan om je twijfels weg te nemen: uitgebreid voorbereiden, motivatie maximaliseren, hard werken aan je vaardigheden en gericht op het verbeteren van uw conditie. Het is duidelijk dat het doen van dat alles een positieve invloed zal hebben op uw prestaties. Je zult ook nederigheid uitstralen en een gebrek aan arrogantie tonen. Maar de druk en het extra werk dat gepaard gaat met het proberen om erbij te horen, zorgt ervoor dat je je niet op je gemak voelt om plezier te voorkomen en, als je niet gelooft dat je je successen verdient, zul je ze niet vieren. Je hebt een hoop werk verzet en komt eruit met niets anders dan een hoop schuldgevoelens, wat een impact heeft op je welzijn en je vatbaar maakt voor angst, depressie, burn-out of emotionele uitputting.

Bereiken is niet geloven

Stuart Travis is een van de snelste wielrenners van het land. Hij heeft het nationale record van 30 mijl in handen, nadat hij de afstand in 53 minuten en 44 seconden had afgelegd. Dat is bijna een uur fietsen met 33,6 mph. Hij heeft tijden bereikt waar de meeste amateurrijders alleen maar van konden dromen, maar door zijn bedriegersyndroom voelt hij zich niet eens zelfverzekerd om zichzelf een wielrenner te noemen. 'Ik ben pas in 2014 begonnen met competitief rijden, maar om in korte tijd te komen waar ik ben, moet ik een fout hebben gemaakt', zegt hij. 'Ik weet zelfs als ik nationale records heb neergezet dat iemand anders het beter zou doen als ze er op de dag waren.' Deze mentaliteit betekent dat hij succes niet viert. Ook niet na het vestigen van het nationale record. 'Ik was net van een vrijgezellenfeest afgekomen, wat mijn overtuiging bevestigde dat ik niet zo goed ben, omdat ik het alleen op de rug van een buiger deed.'

Naast een verminderd welzijn en het omzeilen van vieringen, betekent het gevoel een bedrieger te zijn dat je jezelf de kansen beperkt waar je voor gaat, risico's alleen neemt als je je 100 procent klaar voelt, fantastische kansen weggeeft aan anderen die ironisch genoeg misschien minder goed geschoold, gekwalificeerd zijn of fit dan jij. Als je je bijvoorbeeld helemaal niet op je plaats voelt in het gedeelte met gewichten in de sportschool, blijf je bij de cardio-apparaten - waardoor het prestatiesucces wordt beperkt. Als je het gevoel hebt dat je het niet verdient om vooraan te staan ​​bij parkrun, begin je te ver naar achteren en ren je langzamer omdat je de eerste paar kilometer door anderen moet slingeren.

Travis was zo'n zelfbeperker. ‘Nadat ik de records had gebroken, ging ik door een periode van twijfel: hoe kan ik dat overtreffen? Ik dacht niet dat ik het kon, dus ik heb drie maanden niet gereden en pas na zes maanden weer goed getraind. Dit betekende dat als ik geslagen werd, ik een goed excuus had.,

Vage lof

Met het impostor-syndroom dat zo velen van ons treft, kan het begrijpen van de oorzaken ervan helpen om het te overwinnen. Zoals zoveel aandoeningen, is het bestuderen van je kindertijd een goed begin. Opgroeien met ouders of leraren die een enorme focus leggen op prestaties, kan onze eigenwaarde aantasten. Opgroeien in een gezin waar je wordt bestempeld als 'de slimme' of 'de sportieve' kan ook problemen opleveren als je iets buiten die rol gaat doen. En ongepast geprezen worden kan ook schadelijk zijn: onverdiende lof kan behoorlijk transparant zijn, dus we leren om elke lof überhaupt te wantrouwen. Maar als we die lof niet krijgen, voelen we ons onwaardig en ontoereikend, en begint de cyclus opnieuw. Regelmatige, verdiende lof die zich richt op inspanning en gedrag is wat we nodig hebben om ons te beschermen tegen het bedriegersyndroom.

Simon Mundie is een BBC-sportverslaggever. Hij presenteert de podcast Don't tell me the Score op BBC Radio 4 en speelt graag zowel rugby als tennis. In de studio klinkt hij ontspannen en volledig in controle. Op de tennisbaan kijkt hij naar huis. En toch worstelde hij lange tijd met het oplichterssyndroom. Hij wijt dat aan de manier waarop zijn aanpak anders is dan die van andere verslaggevers. 'Ik hou van voetbal, maar ik steun geen specifiek team', zegt hij, 'en dat is heel ongebruikelijk voor een sportverslaggever. Het is altijd een van de eerste vragen die je op de redactie krijgt. Ik ging uit van een team omdat het zo gedaan is en het paste bij mijn perceptie van hoe een sportverslaggever zou moeten klinken, maar dat ben ik niet echt mezelf.’ Mundie besefte dat hij zich meer op zijn gemak en minder bedrieger nodig had om zijn andere benadering te omarmen. ‘Ik zie sport als leuk en iets wat niet al te serieus moet worden genomen. Dit gaf me een onderscheidende stijl en ik omarm nu het feit dat ik geen voetbalteam steun. De dingen die voorheen leidden tot mijn bedriegersyndroom, bezit en omarm ik nu. De angsten die ik had om ontdekt te worden, houden niet langer stand.'

Vertrouwen is de sleutel

Mundie kraakte de code om de ergste elementen van zijn bedriegersyndroom te overwinnen; hij bezat zijn angsten en werkte hard om zijn zelfvertrouwen te vergroten. Een hoog niveau van vertrouwen geeft ons een zekere mate van zekerheid dat we onze doelen kunnen bereiken en geeft ons het gevoel dat we onze plaats verdienen. Door onze veerkracht en mentale weerbaarheid te vergroten, is het een lens waardoor we denken en voelen over alles wat ons overkomt. Hoe groter ons vertrouwen, hoe rozer onze bril wordt. Het betekent dat we ons concentreren op wat nodig is om succesvol te zijn, in plaats van op wat nodig is om mislukking te voorkomen. Zodra we meer zelfvertrouwen hebben, zullen we er minder om geven om beoordeeld te worden. Zodra we erkenning accepteren, kunnen we genieten van de vruchten van onze successen, in plaats van ons zorgen te maken dat het gewoon een toevalstreffer is of dat we gewoon geluk hebben gehad.